MAHLUK’U ASİL
Önce, naz etti doğa; ardından,
Fışkırdı, gazabın tohumu olan insan
Sonra, uyandı doğa derin uykusundan,
Değen insan elinin hışırtısıyla.
Bu el ki kendi hazırladı sonunu,
Tabiat ana, iyi terbiye edemedi oğlunu.
Çocuk, kendi kurallarıyla oynuyordu oyununu. . .
Evreni umursamayan, o alaylı tarzıyla
Nice nefis manzaralarla karşılaştı bu mahluk
İrkildi adeta, evrenin temizliğinden ve neşesinden! . .
“Nefret” denen tohumu, dünyaya serpti;
Küçük bir iyilik filizi yeşerdi, merhametinden!
Namahrem yerlere elini uzattı
Bir matara dolusu kan çıkarıp içti heybesinden.
Cıvıl cıvıl melodilerle titreşen kuş seslerine
Karıştı dirhem dirhem makine gıcırtıları
Yıl: 19 / 5 / 1991
Hakkımda
- Duygusalt
- En zor eğitim yollarından biri olan hayat ile kendimi eğitmiş bir insan olarak,ne kendi duygu ve düşüncelerime yabancıyım ne de başkalarının duygu ve düşüncelerine,şiir bir duygu aracından çok duyguların meyve vermesidir ki ben nice koca incir ağaçları gördüm,içi kadar meyvesi de çürümüş ve güvenilmez,meyve vermek her kökü olanın değil toprağı bereketli olanın işidir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder