GÜZ DÖNEMİ
Ayrılık rüzgarı esti bir kere
Döktü, bir yaprak gibi saçtı yerlere
Gözyaşları olmuştu, akan bir dere
Sonsuz hüzün fısıldıyordu sevgililere.
Bir daha batmamak ( doğmamak? olabilir mi)üzere batmıştı, sevgi güneşi
Asla sönmeyecekmiş gibi yanıyordu, hüzün ateşi
Kulaklar işitmek istemiyordu, haykıran sesi
Kaçmıştı insanın bir kere, sonsuz neşesi
Yıl: 1990
Hakkımda
- Duygusalt
- En zor eğitim yollarından biri olan hayat ile kendimi eğitmiş bir insan olarak,ne kendi duygu ve düşüncelerime yabancıyım ne de başkalarının duygu ve düşüncelerine,şiir bir duygu aracından çok duyguların meyve vermesidir ki ben nice koca incir ağaçları gördüm,içi kadar meyvesi de çürümüş ve güvenilmez,meyve vermek her kökü olanın değil toprağı bereketli olanın işidir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder