GECE

Ah! Gece içinde barındırdığın bin bir karanlık
Kokuşmuş, köhnemiş köşelerden sesleniyorum sana.
Üzerime gelme, ne olur; biçareyim bu sıralar
Dermanın da sonuna geldim artık, tükeniyor yıllar

İçimde özlemin, şevkatin, nefretin, seksin, aşkın
Dolu dolu yaşandığı saatlerde tik tak seslerinin
Buhrana dönüştüğü zalim zaman makinasının
İnce zaman dilimlerindeki titrek zaman çırpıntılarında hissediyorum seni.

Bu gece, karanlık yüzünü bir kez daha gösterme bana, ne olur!
Bitkisel bir hayatın eşiğinde hissediyorum kendimi.
Tutkuyla özlemi birbirinden ayırt edemeyen
Zavallı ve kimsesiz hissettiriyor aynalar, donuk ışıkta beni.

Mavi kardan yırtmaçlı bir gökyüzüsün şimdi tepemde
Kim bilir,biraz sonra ne çeşit bir ahenge bürüneceksin!
En az yaralı bir kurt kadar vahşi, bir ceylan kadar ürkeğim
Yoksa sende mi bana ahkam kesecek, benden hesap isteyeceksin.

Bu gece, bir acıdan bir acıya ümitsizce sendeleniyor yüreğim
Milyonların içinde katmerli
Yalnızlıkların odak noktası haline gelmiş,
Derin bir kuyu vazifesi görüyor şimdi bana duygularım.

Beynimin içinde çanlar yankılanıyor sadece
Ezan seslerinin, Allah – ü Ekber diye yeri göğü inlettiği
Ses getiren ve getirmeyen yalnızlığın kol gezdiği tüm diyarlarda,
Siyahımtırak bir matem aleminin içinde bocalayıp durarak

Bu yalvarıp yakarmalar,
Esrarengiz yok oluşları simgeliyor belkide, kim bilir!
Paçavralardan dikilmiş bir gelecek vaat edecek değil misin,
Tekrar tekrar, her gün ışımasında bana, sen, yeniden gece?

Kafaları, mozaik örümcek ağlarıyla örülmüş bu insanların ve. . .
Sen, beni, o cehenneme tekrar tekrar daldıracaksın.
Ben, bu kısırdöngü içerisinde, amansızca kıvranıp dururken
Başını arkaya çevirmeden yol alıp sabahı da kendine düşman edeceksin.

12 / 9 / 1992