GARİBAN

Akşam akşam, yeniden üzüntü gezegenine yolculuk yaptım.
Bakınca tam anlayamadım; ya vardı ya yoktu sekiz, on yaşlarında,
Gezindiriyordu sadece pervasızca elini kolunu, boş yere iki yanında
Sağır mı, dilsiz mi, yoksa akıl fukarası mı; bir türlü hissedemedim!

Kara paltosu uzanıyor taa. . . ayak parmaklarına
İnceden inceye alay ediyordu, yüzümüze bakıp o haliyle; şaşakaldım. . .
İnanır mısınız ey dostlar, o gariban çocuğa nedense acıyamadım
Derken, birdenbire aldı götürdü beni, duygusal melankoli diyarlarına.

“Demini bulmuş bir insan” havası, düşencesi uyandırdı
O gariban çocuk bende.
“Duyarlı” insan tablosu çizen beşerde bile ben, öyle kişiliği görmedim.
İçtiği ayranın kutusunu bile götürürdü, attı çöp tenekesine.
Allah’ım! . . Bu çocuk akıllı mı, deli mi; hiç bulamadım. . .

Benim kolumda, kaplama bir saat,
Onunsa paltosundan daha değerli hiçbir şeyi yok
Aynı ruhlara sahibiz; aynı havayı da teneffüs ediyoruz
İyi de ne ki beni “değerli” kılan, onu yerden yere vuran!
Onu doğurup ( vurup? ) sokağa bırakan anne de
Çok vicdanlıymış, çok. . .
O, her şeyden habersiz yaşıyordu hayatını
Onu görünce ben oldum, edebinden sarsılan. . .

Tarih: 18 / 11 / 1992