BUDALA

Dertli ortaklar, dergah kurar tahtına
Son veremezsin, ruhunun noktalaşan saltanatına.
Varsa, yoksa kan ağlamak; varsa, yoksa yenilmektir.
Engel olamazsın bir türlü, söz geçiremezsin bahtına.

Çakırkeyf alemlerinin bir numaralı şaşkını
Anlatacak söz bulamazsın, ummanlara sığmayan aşkını
Yol ortasında durup tepe taklak insanlara bakar da
Kimselere duyuramazsın matemli haykırışlarını

Kapıp koy verdiğin zaman, arkandan lanetler okur
Adımlarını sınırlı atarsın, önünde belirir bir çukur
Kah aşağı düşersin, kah kalkarsın ayağa
Sonuçta; pembe bulutlar, üzerinde uçuşur.

Martı sesleriyle birlikte denizi de ararsın
Her lahzanın içerisinde, kılı kırk bin defa yararsın
Bir düşünceden, düşünceye aniden aralanıverir kapılar
Böyle dört duvar arasında, kaderine ağlarsın.

Köpürüp taşan ırmaklarda, aniden atlanmaz suya
Ama bu, senin için her zaman gür olan sıradan, korkulu bir rüya
Şimdiden sıvadın paçaları, nerede kaldı onca öğütler
Tamam, atla da boğdur kendini;
Kurtulursun belki tüm sıkıntılarından budala. . .

Tarih: 25 / 10 / 1992