Sondan bir önceki akşamın sancısını taşıyorum iliklerimde.
Karanlık mazisi, geleceğin içimde bir üftedir.
Dal kırıkları üzerinde seken insan kümelerinde,
Yükseklere uzanan her el demeti,
Sanki topraktan devşirilmedir.
Çam sakızı, çoban armağanı; karnı yarılmış bir mutluluk
Bir yarısı acı, keder, hüsran; diğeri ise acıma ve şevkat ile süslenmiş
Bir tabak dolusu sevgi. . .
Hep yarı aç, yarı tok kalkıyoruz, bu sofranın adabı gereği! . .
Üzerimize de siniyor, yalın bir yokluk.
Kaktüs yaprağından kotarılmış, ince, dikensi bir yalnızlık
Kuruntu kumaştan dikilmiş gözde, sırmalı bir kaftan.
Hayat denizinde, sanki bir anlık
Aç, susuz bırakılmış bunca da insan! . .
Tarih: 25 / 11 / 1992
Hakkımda
- Duygusalt
- En zor eğitim yollarından biri olan hayat ile kendimi eğitmiş bir insan olarak,ne kendi duygu ve düşüncelerime yabancıyım ne de başkalarının duygu ve düşüncelerine,şiir bir duygu aracından çok duyguların meyve vermesidir ki ben nice koca incir ağaçları gördüm,içi kadar meyvesi de çürümüş ve güvenilmez,meyve vermek her kökü olanın değil toprağı bereketli olanın işidir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder